دانلود آهنگ رو سیاهم پیش موهای سفیدم فرشاد کامل

🎶 متن آهنگ رو سیاهم پیش موهای سفیدم فرشاد کامل + دانلود 🎶

قد من کشیده بودی نمی تونستی تکون بخوری ا نعشگی درد زندگیم ادامه داره اما

هنوزم حمل می کنم توی سینه خستگی مرگ رو یادمه رفتن ها رو

لحظه های غمگین دفترام رو من اگه سخته برام هضم الان چون

یادمه قبلا ها رو رو سیاهم پیش موهای سفیدم پیش کودک درونم

پیش به موقع رسیدن جلو سیگارای کشیده م جلو سیاهی ریه هام

و آرامش که طرفش نمی رم هرچی عجله می کردم دیر می شد باز

یه تولد توی تنم پیر می شد باز وقتی گوشت روح منو می برید

این رنج بی وجدان سیر میشد باز خوشحالی چه باختی می داد وقتی اخم ابروهام رو آشتی می داد

روانیم ولی دنیا منو عادی می خواست نمی رقصید بهش می گفتم ساز چی می خوای ها

دنیا به ساعت اتاق من خوابیده کرختی بهم پا میده راه می ره باهام بهم جا می ده

خوشبینیم وا میره تا میشه فردا واسه دیدنم صابون دل ما رو سوهان روح ساییده

دیگه نقاب نمی زنم دل به آب نمی زنم حس خرج نمی کنم اتفاق نمی خرم

من اهل پروازم افته پریدن از رو چاله ها نمیپرم هر قدم ریسک سقوطمه

ازهمه ی که چی بشه ها که چی ترم پرده ها رو میکشم تا که هیچکسی نیاد به دیدنم

ترسناکه سیرم ا نفس بی رمق این رمان مضطرب رو می زنم ورق شیونم تنم

داد من بیداد منم هرچی بوده کاشته م منتظر جوونه م فکر چیدنم فقط

فهمیده شدن توهمه نمی کنم جستجو واسه گفتگو من ا دیالوگ فراری ام

خونه م نوک برج زهر مار تو نظرم کل کنایه و نیش ها خنده دار دلم ابره

زبونم طغیان سیل سیلاب ها از کلمه های غیر واقعی چیزی نموند جز خرابه ای

هر چی می شنوی جنازه ی جمله های امیدواریمه می بینی هنوز جسدشون هست

گرمای نفسشون هست بوی تلاش ها و عرقشون هست رنگ تلافی تو طلبشون هست

یا من زیادی زود اومده م یا که خیلی دیر از این جماعت مصرفی فکر خیری نیست

نمی فهمم خنده هاشون رو غصه هاشون جدی نیست دنیاشون جوون و خام من خیلی پیر

نیم سوزن همه لامپ های شهر دلم گاهی چشمک می زنن وقتی دارم توی کوچه هاش تلو می خورم

منتظر مهتاب یه روزی خودم رو زیر تیر چراغ برق ولو می کنم دیگه نقاب نمی زنم دل به آب نمی زنم

حس خرج نمی کنم اتفاق نمی خرم من اهل پروازم افته پریدن از رو چاله ها نمیپرم هر قدم ریسک سقوطمه

ازهمه ی که چی بشه ها که چی ترم پرده ها رو میکشم تا که هیچکسی نیاد به دیدنم

حس خرج نمی کنم اتفاق نمی خرم خود کز کردن کنج اتاقم من دودم سرفه گناهم

روی چشم هایی که چشم به راه جواب مونده ن می کشه سرمه سوالم زنده موندنم رو خوب بلدم ولی

چطوری زندگی کردن شده فراموشم ناامید نه غمگینم سر و پا گوشم پی یه صدام که بگیرمش در آغوشم